پیش از معرفی هنر رزمی نین جوتسو ، نخست تعریفی از واژه ی هنر را بررسی می کنیم تا درک بهتر و کاملتری از تعریف هنرهای رزمی ، مبارزه و فنون آن و در نهایت از هنر رزمی نین جوتسو داشته باشیم.
تعریف واژه ی هنر : تعاریف مختلف و بسیاری از هنر شده است و دیدگاههای متنوعی نیز در بین اندیشمندان وجود دارد . اما شاید بتوان بهترین تعریف از هنر را کُنشی آزادانه و درونی و دارای برانگیختگی دانست.
دانشنامهٔ بریتانیکا هنر را به عنوان «استفاده از توانایی و تخیل در خلق آثار زیبا، محیط یا تجاربی که میتوان با دیگران به اشتراک گذاشت» تعریف میکند.
کلمه هنر در بر گیرنده تمام ابعاد زندگی است. یک نوع روش و سبک زندگی است که ورزش را هم شامل می شود.
هنرهای رزمی : به فنون مبارزهای گفته میشود که بشر برای دفاع از خود و یا مبارزه به کار می گرفته است.امروزه هنرهای رزمی به صورت رشته های ورزشی و با انگیزهها و دلایل متفاوتی برای آموختن و تمرین ، کاربرد دارند. انگیزه های مانند دفاع شخصی،رقابت در مسابقات، تندرستی، تناسب اندام، سرگرمی و تفریح و همچنین رشد و تعالی ذهنی، جسمی و معنوی.
اصولا درهر رشته ی رزمی از مجموعه ی هنرهای رزمی، تکنیک ها یا به صورت سُنَت هایی سینه به سینه در خانواده های بنیانگذاران آن رشته و یا از استاد به شاگردانی که مستعد و یا مشتاق بودند، تعلیم داده می شده و گاه در گذر زمان تکنیک هایی به آن وارد شده و یا با تلفیق فنون ، رشته ای جدید شکل گرفته است.
در سوی ریشه و تاریخچه هنرهای رزمی تحقیقات وبررسی های بسیاری انجام شده است. برخی خاستگاه این هنر را چین دانسته ، برخی دیگر خاستگاه آن را ایران باستان می دانند که از ایران و یا بخش هایی از هند وارد چین و سپس به ژاپن ،و سایر کشورها صادر شده است .
در سوی ریشه و تاریخچه هنرهای رزمی تحقیقات وبررسی های بسیاری انجام شده است. برخی خاستگاه این هنر را چین دانسته ، برخی دیگر خاستگاه آن را ایران باستان می دانند که از ایران و یا بخش هایی از هند وارد چین و سپس به ژاپن ،و سایر کشورها صادر شده است .
در میان سبک ها و رشته های رزمی شاید بتوان گفت که به دو رشته “نین جوتسو” و “کونگ فو” هنر رزمی گفت اصولا بقیه فقط یک سبک رزمی یا ورزش رزمی هستند. چرا که هم هنر رزم و مبارزه را و هم هنر پرورش ذهن و خرد و هم چنین هنر زندگی بر مبنای دقت ، تیز بینی و هشیاری، مدیریت خود و شرایط موجود در لحظات سخت و در عین حال هماهنگی قلب و مغز را می آموزند.
هنرهای رزمی در چین در معابد و عبادتگاه ها توسط راهبان آیین بودیسم برای تقویت ذهن و روح و محافظت از خود راهبان ، معبد و کسانی که به معابد پناه می بردند ، به تدریج زمان شکل گرفت و به مرور در طی جنگهای واقعی وارد حیطه ی نظامی گری شد.
یکی از مذاهب ژاپن شینتو بوده و کمابیش هست که از مذاهب آیین بودیسم می باشد و توسط راهبان فراری چینی به ژاپن آورده شد.در اوایل قرن هفتم میلادی برخی از پیروان این آیین برای فرار از آزار و شکنجه و کشته شدن توسط نیرو های سلطنتی به جنگل ها و کوهستان های سوزوکا ، نزدیک شهر کیوتو رفتند و بعد ها با نام یامابوشی( جنگجویان کوهستان) شهرت یافتند. آنها برای زنده ماندن و دفاع از خویشتن ، با محیط کوهستانی سازگار شده و شروه به تمرین مبارزه کردند و مجبور به مبارزه های بسیار سرسختانه شدند.
به مرور این تمرینهای سخت و زندگی در شرایط سخت کوهستان و اندیشه های آیین شینتو منجر به پدید آمدن فلسفه عارفانه ی ویژه ی آنها شد که برپایه واقع بینی عملی پایه گذاری شده بود. این راهبانِ مناطق ایگا و کوگا خاستگاه نینجاهای امروزی هستند.
در سال ۹۰۷ میلادی، خاندان تانگ سقوط کرد و کشور چین برای پنجاه سال در هرج و مرج فرو رفت. در این دوران تعدادی از ژنرالهای ارتش چین که دارای تاکتیکها و نظریات جنگی خود بوده، به ژاپن آمدند.سپس در سال۱۰۲۰ میلادی راهبان بودایی چینی وارد ژاپن شدند و دانش پزشکی و نظریات جنگی خود را هم که بسیاری از آنها از هند ریشه گرفته و در تبت و نقاط مختلف چین تکامل یافته بود به ژاپن آورده و روشهای خود را به راهبان جنگجوی ژاپنی و اولین طایفههای نینجا آموختند.
یامابوشی ها مشهور به جنگجویان کوهستان ، در سکوت و سختی کوهستان های ژاپن اسرار جنگی و چریکی خود را که از چین حمل می کردند و ریشه در تاریخ چین و هنر سیاه “فاشو” داشت به یک سیستم رزمی تبدیل کردند.یامابوشی ها تصمیم گرفتند برای محافظت از خودشان و از معابد محافظانی استخدام کنند.این محافظان عموما افراد روستایی و معمولی بودند که به کشاورزی مشغول بودند و به تدریج فنون رزمی را از یامابوشیها آموختند. پابه پای فنون دفاع شخصی و رزم، تکنیک های پالایش روح به آنان آموخته می شد تا از این هنر سیاه سواستفاده نگردد.تمامی فنون به صورت یک سیستم درآمد که ما امروزه آن را با نام نینجوتسو میشناسیم.